Mijn verhaal

Op vrijdag 22 juni 2012 vond in de Keizerszaal van de abdijsite, Diesterstraat 1 te Sint-Truiden de officiële voorstelling van de heruitgave van het boek ‘Mijn Verhaal - 715 dagen in 10 kampen, de getuigenissen’ van de heer Pierre Stippelmans plaats.

In dit boek tekent Roger Vanbrabant, freelance vertaler/taalredacteur en oud-leraar van het Koninklijk Atheneum van Sint-Truiden, de herinneringen op van ‘laatste getuige’ Pierre Stippelmans, die vertelt over zijn verblijf als politiek gevangene in verschillende kampen in België en Duitsland.
‘Mijn verhaal’ is verschenen in de reeks ‘De getuigenissen’ van Uitgeverij Academic and Scientific Publishers (ASP) (www.aspeditions.be).

 

 

 

Pierre Stippelmans is één van de laatste nog levende getuigen - in Sint-Truiden de laatste - van een verblijf in Duitse concentratiekampen tijdens de Tweede Wereldoorlog.

 

 

Dit verhaal werd zo eerlijk mogelijk opgetekend met de bedoeling de Sint-Truidense gemeenschap deelachtig te maken aan de wederwaardigheden van enkele van haar burgers.

 

 

“Het stadsbestuur van Sint-Truiden hecht veel belang aan het bewaren van deze getuigenissen voor het nageslacht en organiseert daarom regelmatig activiteiten waarbij de gebeurtenissen uit de Tweede Wereldoorlog centraal staan.
De officiële voorstelling van dit boek kadert hierin.
Heel belangrijk is het feit dat ook uitgeverijen hier voldoende aandacht aan willen besteden.
Uitgeverij ASP, die op dat terrein inmiddels een hele reputatie heeft opgebouwd, was bereid dit boek uit te geven.”, aldus Ludwig Vandenhove.
“De heer Franck van Erven heeft een toneelstuk ‘PéPé, een poging tot dialoog’ geschreven dat onder andere gebaseerd op het boek van Pierre Stippelmans.
Het is opgevoerd op maandag 7, dinsdag 8, woensdag 9 en donderdag 10 mei 2012 in het voormalige hoevemuseum van de abdijsite.”

 

 

 

 

 

Hieronder vindt u het integrale voorwoord dat burgemeester Ludwig Vandenhove schreef voor zijn oude buurman en vriend Pierre Stippelmans.

 

 

'De laatste getuigen', die de Tweede Wereldoorlog nog echt meegemaakt hebben, worden zeldzaam. Het is dan ook belangrijk dat hun ervaringen doorgegeven kunnen worden aan de volgende generaties.
Herinneringseducatie, onder andere op school, is daartoe een goed middel.
Als daarbij bezoeken aan vroegere concentratiekampen ingelast kunnen worden, betekent dat een grote(re) 'inleefwaarde' voor de leerlingen.
Als stad Sint-Truiden proberen we dat soort educatieve uitstappen te stimuleren via subsidies.
Situaties met eigen ogen zien betekent veel meer dan erover lezen of erover horen vertellen. Zo bezocht ik zelf recent nog Auschwitz (in januari 2008) en Buchenwald (in juli 2011).

 

 

Een andere mogelijkheid is getuigenissen neerschrijven in boeken, zodat ze bewaard blijven voor het nageslacht. Daarom is het goed dat er uitgeverijen zijn, die daar voldoende aandacht aan willen besteden. Zoals Academic and Scientific Publishers (ASP), die op dat terrein inmiddels een hele reputatie opgebouwd heeft.

 

 

Ik ben blij dat zij nu bereid gevonden zijn om 'Mijn verhaal' met de ervaringen van Truienaar Pierre Stippelmans als politiek gevangene in verschillende kampen in België en Duitsland opnieuw uit te geven.
De eerste versie werd in 1991 in eigen beheer uitgegeven en is al een tijdje uitgeput.
De tweede versie is uitgebreid, herzien en enigszins geactualiseerd.
Roger Vanbrabant, publicist en (mijn) oud-leraar aan het Koninklijk Atheneum in Sint-Truiden, heeft Pierre daarbij geholpen.

 

 

Een voorwoord voor een boek mogen schrijven is altijd iets bijzonders. En in dit geval is het dat zeker.
Pierre was een buurman in mijn kindertijd.
Hij woonde enkele huizen van mijn grootouders vandaan, waar ik geboren ben en waar ik het grootste deel van mijn kindertijd doorgebracht heb.
Hoe dikwijls hebben we niet samen gevoetbald: Pierre, zijn zoon Stefan, die samen met mij naar school ging, en zovele anderen! Bovendien was Pierre werkzaam in het Koninklijk Atheneum, in het oude gebouw in de Zoutstraat, dat nu eigendom is van de stad Sint-Truiden, waar ik zowel het lager, als het secundair onderwijs doorlopen heb.
Nu zijn in dat gebouw heel wat verenigingen gevestigd en sinds eind vorig jaar is er 'Het Huis van de Wereld'.

 

 

Pierre werd in mijn jeugdjaren al in verband gebracht met de Tweede Wereldoorlog, maar al ging ik vaak persoonlijk met hem om, ik was toen nog te jong om te beseffen waarover het ging.

 

 

En er is nog iets anders wat Pierre en mij bindt: mijn oom Antoine Delwiche, die ik uiteraard niet gekend heb, werd samen met Pierre opgepakt en is niet teruggekeerd van de concentratiekampen.
Ik herinner me de foto van oom Antoine op de schouw van mijn grootouders, waar mijn ouders een aantal jaren inwoonden en waar ik geboren werd.
Mijn grootmoeder en mijn grootvader hadden elk hun eigen manier om dat verlies te verwerken.
Bij vaderlandslievende plechtigheden was mijn grootvader een van de vaste aanwezigen en dronk hij al eens een glas (te veel).
Mijn grootmoeder zat vaak biddend voor de foto van mijn oom.
Er werd me als kind heel weinig verteld over wat er met mijn oom gebeurd was en mijn moeder zei altijd dat ik er niet naar mocht vragen. Maar dat alles maakt dat ik heel goed kan situeren waar en in welke omstandigheden 'Mijn verhaal' zich afspeelt.

 

 

Pierre kan enorm boeiend vertellen over die pijnlijke periode en ondanks zijn leeftijd herinnert hij zich nog veel details. Hij beschikt ook nog over unieke filmbeelden uit de periode toen hij, net als een aantal andere Sint-Truidense gevangenen, naar onze stad terugkeerde.

 

 

Naast de officiële herdenking van de nazirazzia van 25 mei 1943, die Het Nationaal Verbond van Oud-Gevangenen van Breendonk, de Nationale Confederatie van Politieke Gevangenen en Rechthebbenden en het Geheim Leger en de stad Sint-Truiden jaarlijks organiseren, is er sinds 2008 ook een initiatief van de cultuurdienst.
Op maandag 25 mei 2009 werd er onder andere bij de ingang van de Hoge Veser een gedenksteen ter ere van de gedeporteerden geplaatst.
In diezelfde periode, namelijk van 25 tot en met 28 mei 2009, liep het theaterstuk ‘Mijn moeders courage’ waarin de wereldberoemde toneelauteur George Tabori, een regie van Franck van Erven, het verhaal van zijn moeder vertelt en haar wonderbaarlijke ontsnapping aan de vergassing in Auschwitz.

 

 

Dit jaar is er 'Pépé, een poging tot dialoog', een theaterstuk - eveneens een regie van Franck van Erven - gebaseerd op dit boek, dat op het grasveld van Abdij Sint-Truiden op maandag 7, dinsdag 8,woensdag 9 en donderdag 10 mei 2012 opgevoerd zal worden. En op vrijdag 25 mei 2012 is het de bedoeling om de eerste 'Stolpersteine' te plaatsen.
Stolpersteine (letterlijk 'struikelstenen') is een project van de Duitse kunstenaar Gunter Demnig (geboren in 1947 in Berlijn).
Hij brengt gedenktekens aan op het trottoir voor de huizen van mensen, die door de nazi's verdreven, gedeporteerd, vermoord of tot zelfmoord gedreven werden. De Duitse kunstenaar noemt ze Stolpersteine omdat je erover struikelt met je hoofd en je hart en omdat je moet buigen om de tekst te kunnen lezen.

 

 

Via deze publicatie blijft het verhaal van Pierre leven en zijn verhaal is actueler dan ooit.

 

 

De Europese Unie (EU), na de Tweede Wereldoorlog precies ontstaan om de vrede op ons continent te garanderen en te vrijwaren en het extreemrechtse en fascistische ideeëngoed geen kansen meer te geven, heeft het op dat vlak moeilijker dan ooit.
Recente gebeurtenissen, zoals de dubbele aanslag van Anders Breivik in Noorwegen en de huidige politieke situatie in Hongarije, bevestigen dat. Blijkbaar zijn economische discussies over de euro en de eurozone belangrijker dan het gegeven van het uitgangspunt van de democratie.

 

 

Met deze publicatie beschikt Pierre, zolang zijn gezondheid het toelaat - en op dit ogenblik is die nog heel goed -, ook over iets tastbaars als hij gaat spreken, onder andere in scholen.

 

 

Ludwig Vandenhove
burgemeester stad Sint-Truiden
ere-federaal volksvertegenwoordiger

 

 

Zie onder andere ook de teksten ‘Publicatie ‘’40-’45 Sint-Truidense getuigen’ is er!’ van 22 mei 2009 , ‘Genummerd voor het leven’ van 18 januari 2010, ‘Publicatie ’40-45 Sint-Truidense getuigen vol II’ is een feit!’ van 8 juni 2010, ‘De laatste getuigen uit concentratie- en vernietigingskampen.’, van 13 maart 2011, ‘Onderzoeksgids voor de geschiedenis van de Eerste Wereldoorlog in Haspengouw’ van 9 januari 2012 en ‘Pierre Stippelmans herschrijft Mijn Verhaal’ van 18 maart 2012 op deze website.