Op woensdag 7 december 2011 reikte B Plus voor het 6e jaar op rij de ‘Prijs voor politieke moed’ in ‘Le Roi des Belges’, Jules van Praetstraat 35, 1000 Brussel uit.
Dit jaar viel de eer te beurt aan Philippe Gilbert (wielerkampioen) en aan Bart Peeters (onder andere zanger en presentator bij de Vlaamse Radio- en Televisieomroep (VRT)).

Philippe Gilbert kon door zijn drukke trainingsschema in het buitenland niet zelf aanwezig zijn.

De prijs wordt toegekend aan een Franstalige en een Vlaamse personaliteit, die een bijzondere bijdrage hebben geleverd om communautaire clichés te doorbreken en om bruggen te slaan tussen de verschillende regio’s van het land. Met het toekennen van deze prijs, tracht de beweging B Plus de moed in de schijnwerpers te zetten van diegenen, die openlijk hun afkeer voor het op zichzelf terugplooien en hun gehechtheid aan het Belgisch multicultureel samenlevingsmodel laten blijken.

Afwisselend wordt de prijs toegekend aan politici en niet-politici.
De vorige laureaten zijn:
2006: Rudy Demotte (PS) en Wilfried Martens (CD&V).
2007: Philippe Van Parijs (hoogleraar Katholieke Universiteit Leuven (KUL)) en Rudy Aernoudt (econoom).
2008: Jean-Michel Javaux (Ecolo) en Mathias De Clercq (Open VLD).
2009: Alain Gerlache (journalist) en Stijn Kolacny (zanger en voorzitter van Belgavox).
2010: Paul Magnette (PS) en Els Ampe (Open VLD).

Ludwig Vandenhove/>, voorzitter van B Plus: “Het is toevallig dat deze uitreiking praktisch samenviel met de vorming van een nieuwe Belgische regering. Symbolischer kan niet!

Uit alle enquêtes blijkt dat een meerderheid van de bevolking, ook in Vlaanderen, voor het behoud van België is. En dat is ook wat ik merk als politicus, zeker als burgemeester, die elke dag tussen de mensen is.
Zie onder andere de tekst ‘Vitalski en Ludwig Vandenhove voeren actie in Antwerpen’ van 6 oktober 2011 op deze website.

Maar de politiek, zeker sedert de parlementsverkiezingen van zondag 10 juni 2007, heeft door de
N-VA een verdere regionalisering van België, die in hun ogen uiteindelijk moet leiden tot confederalisme en zelfs tot onafhankelijkheid van de deelstaten, tot het belangrijkste politieke thema, zeker in Vlaanderen, gemaakt.
Om eerlijk te zijn: hoewel de meerderheid van de bevolking rationeel antwoordt dat ze voor het behoud van België is, merk ik als ‘burgervader’ van een stad, Sint-Truiden, die dichtbij de taalgrens ligt en waar elke week heel wat Walen op bezoek komen, dat er meer en meer emotioneel gereageerd wordt.
De boodschap van de N-VA is hier niet vreemd aan.
Ik hoop dat dit nu stabiliseert en zelfs terug afneemt nu er een nieuwe federale regering is.

Brussel, Wallonië en Vlaanderen zouden mekaar opnieuw beter moeten leren kennen op het niveau van de burgers zelf door bijvoorbeeld initiatieven op het vlak van de cultuur in de media, uitwisselingen tussen gemeenten/steden en tussen leerlingen, studenten en scholen, het invoeren van een eventuele federale kieskring, waarbij Vlamingen voor Franstalige politici en Franstaligen voor Vlaamse politici zouden kunnen stemmen, etc..

En dat cultuur en sport dichter bij de burger staan dan de politiek, wordt hier nog maar eens bewezen met de laureaten van deze ‘Prijs voor politieke moed’.
Nog meer dan bij cultuur, roept sport bij de burger een nationaal Belgische gevoel op.Iedereen, zelfs diegenen, die minder of niet in de wielersport geïnteresseerd zijn, hebben dit jaar gesupporterd voor Philip Gilbert, die de overwinningen opeenstapelde. Hetzelfde geldt in het (verre) verleden voor het Belgische voetbal en in het recente verleden voor het Belgische tennis.”

Zie onder andere de tekst ‘Ludwig Vandenhove tevreden met de staatshervorming!’ van 25 oktober 2011 op deze website.