Afscheid nemen …

Afscheid nemen doet altijd pijn, ook of misschien net na 18 jaar burgervader van de mooie stad Sint –Truiden.

Als politicus moet je incalculeren dat er na verkiezingen een einde kan komen aan een mandaat.

Ik heb daar altijd rekening mee gehouden, maar als het dan concreet zover is, is het nog iets anders. Bovendien had ik in juni 2010, na de federale parlementsverkiezingen van zondag 13 juni 2010, al afscheid moeten nemen als federaal volksvertegenwoordiger. Zo heb ik de laatste maand(en) vaak moeten terugdenken aan mijn goede vriend Michel Clabots. Hij heeft mij toen immers ‘verhuisd’ (alles opruimen in mijn bureel in de Kamer van Volksvertegenwoordigers).

Of ik zware momenten gehad heb? Uiteraard, ook al had ik het vooruitzicht op het mooie uitdagende mandaat van gedeputeerde van de provincie Limburg.

Vermits ik zo ongeveer alles altijd bij hou –als ze iets niet terugvonden in het administratief centrum kwamen ze vaak bij mij terecht -, heb ik letterlijk en figuurlijk 18 zeer intense jaren uit mijn leven opgeruimd, goede, minder goede en droevige momenten.

Alles (en vaak mezelf) ben ik tegengekomen.

Ja, het opruimen was het zwaarst.

Maar daarnaast waren er nog een aantal andere momenten, die mij meer aangrepen dan andere.

De laatste zondag dat ik nog effectief burgemeester was en even langs mijn bureel passeerde (zoals bijna elke week) zag ik voor de laatste maal als ‘burgervader’ de trouwe zondagmorgenklanten van het café bij Tim.

Zie ook ‘Laatste gouden bruiloft en laatste huwelijk’ van 21 december 2012 op deze website.

Vermits ik 18 jaar ‘bijna gewoond heb’ in het administratief centrum, zeker in de periode dat ik ook federaal volksvertegenwoordiger en/of senator was, beschouwden de omwonenden mij en ik hen als buren.

De gesprekken met hen tijdens de laatste maand december gingen vaak daarover.

Toen ik op zaterdag 29 december 2012 achter mijn schoonbroer Erik Manshoven aanreed, die al een aantal dozen verhuisde naar hem thuis (waar ze voorlopig opgeslaan zijn) en ik samen met mijn trouwe secretaresse Maryse Vandegaer en haar vriend Dirk Vanoirbeek het administratief centrum verliet, had ik het moeilijk.

En twee weken geleden toen het eerste stedelijk informatieblad van 2013 thuis in de keuken lag waar voor het eerst mijn foto als burgemeester niet meer instaat.

Voor alle duidelijkheid: dit is niet eigen aan de politiek.

Dit ervaart iedereen, die na jaren van job verandert en/of die met pensioen gaat.

Wat wel eigen is aan de politiek is het in –en uitpakken, zeker als je in uw politieke loopbaan, zoals ik vaak van mandaat wissel.

Het is elke keer een beetje sterven.

Zie onder andere ‘Afscheidsinterviews als burgemeester’ van 3 december 2013 op deze website.