Cartoon: 21 juli-toespraak!

Sinds januari 2005 kan u op deze website regelmatig een cartoon vinden die gebaseerd is op een actuele politieke of maatschappelijke gebeurtenis, waarbij Ludwig Vandenhove zelf betrokken is en/of waarover hij zijn mening geeft.
Cartoonist Dré Mathijs laat zijn verbeelding de vrije loop en zorgt ervoor dat de gebeurtenis wat meer in het oog springt.


In zijn 21 juli-toespraak had burgemeester-federaal volksvertegenwoordiger Ludwig Vandenhove het onder andere over de actuele politieke situatie in België, de staatshervorming, de huidige banken- en economische crisis en de toenemende armoede in onze samenleving.

Hieronder vindt u de integrale toespraak.

Eerwaarde heer deken,
Mevrouw de parochieassistente,
Eerwaarde heren pastoors,
Heren diakens,
Mevrouw de eerste substituut van de procureur des Konings, mevrouw de politierechter, mijnheer de voorzitter van de rechtbank van Eerste Aanleg, mijnheer de vrederechter en andere vertegenwoordigers van de rechterlijke macht,
Heren generaals, kolonels, officieren, onderofficieren en beroepsvrijwilligers,
Vertegenwoordigers van andere overheidsinstellingen en ambtenaren,
Vertegenwoordigers van de federale en lokale politie, gewestelijke brandweer Sint-Truiden, civiele bescherming en rode kruis,
Voorzitters, bestuursleden, leden en vlaggendragers van de vaderlandslievende verenigingen,
Collega’s uit de politiek,
Geachte genodigden,
Dames en heren,
Beste vrienden,

Voor allen een hartelijk welkom op deze feestelijke viering naar aanleiding van onze nationale feestdag en dank voor uw aanwezigheid, vooral de afgevaardigden van de vaderlands­lievende verenigingen.

Ik wens de eerwaarde heer deken, de parochieassistente, de eerwaarde heren pastoors, de diaken(s), de orgelist en het koor van harte te bedanken voor het Te Deum dat deze plechtigheid op een passende wijze inzette.

Ook dank aan de Koninklijke Harmonie ‘Vermaak na Arbeid’ uit de deelgemeente Aalst voor de muzikale begeleiding.

Een bijzonder dankwoord aan de 1e wing van Beauvechain, die in het kader van het peterschap met onze stad, weer gezorgd hebben voor een overvlucht, waardoor Sint-Truiden naast Brussel de enige stad is waar dit gebeurt op de nationale feestdag.

De nationale feestdag is vastgesteld op 21 juli door een wet van 27 mei 1830, dus 179 jaar geleden.
Op 21 juli 1831 legde Leopold I, de eerste koning der Belgen, de grondwettelijke eed af.
Hij zwoer trouw aan de Belgische Grondwet, die door het Nationaal Congres werd uitgewerkt en op 7 februari 1831 werd erkend, en aan de Belgische wetten.

De nationale feestdag blijft het symbool van éénheid van onze Belgische natie.

De laatste jaren lijkt de éénheid echter steeds verder weg
. Vooral langs Vlaamse zijde klinkt de roep naar meer autonomie steeds luider.
De voorbije verkiezingen hebben dit nogmaals bevestigd. Een staatshervorming met een herschikking en/of een herverdeling van de federale bevoegdheden naar de gewesten lijkt dan ook meer dan ooit noodzakelijk.

Sedert 1980 is België een federale staat met 3 gewesten en 3 gemeen­schappen.
De voorbije kwarteeuw werden de structuren geleidelijk aangepast.
En nu moeten we opnieuw deze weg van de geleidelijkheid en het overleg bewandelen.

Vorig jaar was ik in mijn 21 juli-toespraak zeer hard en kritisch voor die politici, die absoluut op het vlak van de staatshervorming ‘hun’ grote gelijk wilde halen met uiteindelijk alle immobilisme en besluiteloosheid tot gevolg.
Ze zullen wellicht niet naar mij geluisterd hebben, maar vandaag stel ik tot tevredenheid vast dat er andere politici aan het roer staan, die opnieuw enig gezond verstand aan de dag leggen en minder emoties laten spelen als het over de verdere bestuurlijke indeling van België gaat.

Ons compromismodel wordt overal in het buitenland geroemd, we moeten dat zo houden.
In mijn functie als voorzitter van de Commissie voor de Landsverdediging in de Kamer van Volksvertegenwoordigers heb ik inmiddels al heel wat plaatsen in de wereld bezocht waar symbooldossiers precies wel leiden tot oorlog en geweld en heel wat slachtoffers en menselijk leed. Zo heb ik vorige week Kosovo nog bezocht en met mijn eigen ogen kunnen zien hoe Albanezen en Serviërs daar (al eeuwen) hun meningsverschillen, vaak ook louter symbooldossiers, letterlijk en figuurlijk ‘uitvechten’.
En die symbooldossiers zijn niet belangrijker dan Brussel-Halle-Vilvoorde of de Brusselse rand.
Wij moeten de problemen van onze staatshervorming eens leren in Europese en/of internationale context te zien.

Geef mij dan maar onze compromissen en onze zogeheten wafelijzerpolitiek, ook al kost dat (belastings)geld.
Oorlog en vijandelijkheden kosten veel meer, om dan nog niet te spreken over het menselijk leed.

Een dialoog tussen de gemeenschappen/gewesten onderling en de federale overheid is dan ook meer dan ooit nodig.
Om tot een oplossing te komen zullen er zoals altijd langs weerszijden toegevingen moeten worden gedaan en compromissen moeten worden afgesloten.
Ik twijfel er niet aan dat dit uiteindelijk zal gebeuren.
Door de tijd heen leerden de verschillende gemeenschappen/gewesten samenleven.
Misschien gebeurde dit niet altijd met hetzelfde enthousiasme, maar wel zonder bloedvergieten, in tegenstelling met wat er gebeurde of nog steeds gebeurt in sommige andere landen waar het extremisme en racisme het haalden of halen van het gezond verstand, de rede en de dialoog, zoals ik hoger al aanhaalde.

Het kan snel gaan.

Vorig jaar rond deze tijd realiseerde maar weinigen onder ons zich dat zulke bankencrisis, die we momenteel kennen, met uiteindelijk een economische crisis als gevolg, mogelijk was.

In dat verband wil ik herhalen - het is één van mijn stokpaardjes – dat we veel te snel voorbijgegaan zijn aan die bankencrisis.
Uiteindelijk heeft de overheid, dus wij allemaal, moeten opdraaien voor de avonturen van de te ongebreidelde vrije markt en van een aantal zogeheten bankiers, die letterlijk en figuurlijk met ons geld gespeeld hebben.
Laten we dit vooral niet vergeten!

Ook koning Albert II had het hierover gisteren in zijn toespraak. Ik heb hem nochtans niet gekopieerd, want ik heb dit ook al op de Vlaamse feestdag gezegd.
En hij heeft mij wellicht ook niet gekopieerd.
Grapje!

Ondanks de huidige economische crisis staat België nog steeds in de top 15 van de rijkste landen van de wereld. We hebben het dus in België en zeker in Vlaanderen nog goed genoeg om prioritair werk te maken van de steeds groeiende groep van personen (tussen de 15 en 20 %), die op of onder de armoedegrens leven.
De armoede treft momenteel vooral éénoudergezinnen en jongeren en zit vaak in onze eigen buurt, vriendenkring of zelfs familie, zonder dat we het beseffen.

Investeringen in onderwijs, beroepsopleiding, werkgelegenheid en sociale huisvesting kunnen hierin verandering brengen.
Een gepaste opleiding leidt automatisch naar meer kansen op de arbeidsmarkt.
En WERK, een inkomen uit arbeid, is de beste garantie om niet op andere maatschappelijke vlakken in de problemen te komen.
We zijn het onszelf verschuldigd: prioriteit voor deze doelgroep van de kansarmen met een specifiek, selectief beleid!

Nu de maatschappij mondialer is dan ooit voorheen mogen we de onderlinge solidariteit tussen de gemeenschappen en de gewesten niet zomaar éénzijdig opzeggen.
Zeker in deze tijden van economische crisis is solidariteit meer dan ooit noodzakelijk.

Om de levensstandaard van iedere burger in dit land grotendeels te kunnen handhaven, zal iedereen op haar/ zijn eigen manier moeten bijdragen. De sterkste schouders zullen bijgevolg de grootste lasten moeten dragen.

Het vreedzaam samenleven met de verschillende gemeenschappen, gewesten  en de andere culturen en geloofsovertuigingen blijft een uitdaging waaraan we met zijn allen moeten werken. Want zonder medewerking van iedereen kan de overheid en de politiek niets tot een goed einde brengen.
En politici moeten wat mij betreft leiden, besturen, verzoenen, niet de bevolking tegen mekaar opzetten.
Dit is altijd mijn leidraad geweest in de politiek en dat zal zo blijven tot de laatste dag.

Indien de federale staat België er in slaagt om de staatshervorming op een vreedzame, doordachte wijze en met de nodige dialoog te verwezenlijken, zullen we er als Belgen allemaal samen sterker uitkomen.

Laat ons samen werken aan een OPEN en VERDRAAGZAAM Vlaanderen, aan een SOLIDAIR België en een steeds hechter Europa.
Laat dit de betekenis zijn van deze nationale feestdag!

Tot slot ben ik als burgemeester bijzonder fier dat dit jaar voor het traditioneel défilé in Brussel zowel de gewestelijke brandweer Sint-Truiden, als de lokale politie Sint-Truiden-Gingelom-Nieuwerkerken uitgenodigd zijn.
Het is een hele eer en een mooie erkenning.

Ik eindig met het uitbrengen van de traditionele toost.

Leve de Koning, leve de Koningin, leve België, leve Vlaanderen, leve Sint-Truiden.

Nog een prettige en aangename nationale feestdag.

Tags: