"Structuren en visies zullen moeten aangepast worden, de traditionele remedies werken niet meer."

Dat zei burgemeester Ludwig Vandenhove tijdens zijn officiële toespraak naar aanleiding van Allerheiligen.

Hij had het ook over de nood aan opnieuw meer menselijk contact naast sociale netwerksites en over de veiligheid op kerkhoven.

 

Hieronder vindt u de integrale tekst van de toespraak van Ludwig Vandenhove.

 

 

Zeer Eerwaarde He(e)r(en)
Mijnheer de diaken

Geachte voorzitters, vlaggendragers en leden van de vaderlands­lievende verenigingen
Geachte voorzitters en leden van de socio-culturele, sport- en andere verenigingen
Beste afgevaardigden van de onderwijsinstellingen
Beste leerlingen en kinderen
Heren generaal(s), kolonel(s), officieren en onder-officieren, al dan niet in actieve dienst, en andere vertegenwoordigers van de militaire overheid
Vertegenwoordigers van het Rode Kruis en van de Civiele Bescherming
Dames en heren van de federale politie, lokale
politie Sint-Truiden - Gingelom - Nieuwerkerken, gewestelijke brandweer Sint-Truiden en jeugdbrandweer

Beste leden van het koninklijk stedelijk feestcomité
Beste leden van de Koninklijke Harmonie ‘De Gilde’
Beste leden van de Raad van Elf
Collega's politici
Dames en heren
Beste medeburgers

 

 

Ik heet jullie allen van harte welkom op deze herdenkingsplechtigheid ter gelegenheid van Allerheiligen.

 

 

Traditioneel brengen we na de huldeplechtigheid aan het monument in de Stapelstraat hier hulde aan de gesneuvelden en aan onze overleden familieleden, vrienden, kennissen en allen, die ons dierbaar waren.

 

 

In de periode van Allerheiligen komt zowat iedereen naar het graf van een overleden familielid, vriend of kennis om haar of hem te herdenken. Zo laten we blijken dat we onze overledene(n) nog steeds niet zijn vergeten en dat we haar, hem of hen nog steeds dankbaar zijn voor wat zij voor ons betekende(n).

 

 

 

 

 

Rouwen om een overledene is een proces waarin de overblijvende tracht verder te leven met dat verlies.
In het begin lijkt dat verlies niet echt goed door te dringen, maar naarmate de tijd verstrijkt komt meer en meer het besef dat de overledene er werkelijk niet meer is.
Pas dan kan het rouwproces verwerkt worden en kunnen gevoelens geplaatst worden.

 

 

Tijdens het bezoek aan de begraafplaats zien we vaak familie, vrienden of kennissen, die we soms in langere tijd niet meer ontmoet hebben.
Er wordt een gesprek opgestart, herinneringen worden opgehaald en gevoelens worden gedeeld. Ook dit menselijk contact en het delen van de emoties kan helpen in de verwerking van het rouwproces.

 

 

Sommigen mensen brengen geregeld een bezoek aan het graf of graven van hun dierbare overledene(n).
Anderen beperken zich tot een jaarlijks ritueel, hetzij op de verjaardag van de overledene, hetzij op moeder- of vaderdag, maar meestal bij Allerheiligen.

 

 

In de dagelijkse samenleving gaat het eveneens vaak zo.
Daar waar sommigen zich enkel in hun kleine sociale kring ophouden, zijn er anderen, die in zeer ruime kring sociale contacten onderhouden.

 

 

Toch moeten we vaststellen dat de menselijke contacten verminderen. Verenigingen bijvoorbeeld hebben het vaak moeilijk om aan nieuwe leden te geraken, zeker wanneer het vrijwilligers betreft. Dit verschijnsel heeft zeker ook te maken met het ontstaan van de sociale netwerken.
Velen hebben een profiel op facebook en in onze moderne tijd wordt erop los getwitterd.
Deze sociale netwerken hebben hun bestaansrecht, denk maar aan de opstanden in de Arabische wereld en meer recent nog de mars van de ‘indignados’ of ‘verontwaardigden’, die trouwens op maandag 10 oktober 2011 Sint –Truiden aangedaan hebben.
Het is goed om te zien dat mensen niet apathisch zijn, maar dat groepen kunnen verzameld worden om elk op hun eigen wijze hun mening te uiten.

 

 

Maar het menselijk contact blijft noodzakelijk in een tijd waar grote hervormingen zullen nodig zijn om onze samenleving terug op de juiste sporen te plaatsen.
Een gevoel van onderlinge solidariteit, maar tevens aanpassingsvermogen zullen noodzakelijk zijn om de huidige financiële en economische crisis te helpen overwinnen.
Arm of rijk, Belg of buitenlander, iedereen zal volgens haar/zijn middelen moeten ‘bijdragen’ om uit dit dal te kruipen.

 

 

De wereldwijde financiële en economische crisis, na 2008 al de tweede op drie jaar, maakt pijnlijk duidelijk dat onze welvaart en ons welzijn broos zijn en snel vergankelijk zijn als alles zal blijven draaien rond de vrije markt, winstbejag en macht.
Uit de crisis van 2008 is er blijkbaar weinig geleerd, ik hoop dat dit nu wel het geval zal zijn.
Structuren en visies zullen moeten aangepast worden, de traditionele remedies werken niet meer.
Alleen vrees ik dat dit besef nog niet echt doorgedrongen is, ook al zijn er heel wat gemiddelde burgers, die zich zorgen maken om hun spaargeld of om de toekomst van hun (klein)kinderen.

 

 

Solidariteit is een essentieel gegeven om uit de huidige financiële en economische crisis te geraken.
In deze 11.11.11-periode - de actie bestaat trouwens dit jaar 45 jaar - vragen mensen mij vaak en ik citeer:” allemaal goed en wel om geld aan de Derde Wereld te geven, maar hier zijn er ook steeds meer armen.”
Mijn antwoord is dan “echte solidariteit is én de armen hier én in de Derde Wereld trachten te helpen.”

 

 

Ook tijdens de 2 wereldoorlogen was het net deze solidariteit tussen de verschillende lagen van de bevolking, die hielp om de gemeenschappelijke vijand te verslaan.
Vele jongeren sneuvelden aan het front, anderen, gewone burgers, riskeerden hun leven als verzetsstrijder, als saboteur of omdat ze onderdak boden aan geallieerde piloten, enz. Maar allen hielpen ze mee in de strijd tegen de vijand.

 

 

Dat is de reden waarom we hier elk jaar opnieuw niet alleen alle overledenen, maar zeker allen, die hun leven lieten om onze democratie en vrijheid te behouden en/of te herwinnen.
We kunnen hen niet dankbaar genoeg zijn en blijven.

 

 

 

 

 

Dames en heren
Beste vrienden

 

 

Zijn wij dan toch ‘een stad apart’? En ik meen het dit keer ernstig.
Ik heb het over de radio uitzending ‘Peeters en Pichal’ op Radio 1 gisteren met als onderwerp vandalisme en zwerfvuil op kerkhoven.
Natuurlijk hebben wij daar in Sint-Truiden op de 17 kerkhoven waar nog regelmatig begraven wordt ook enige last van, maar zeker niet in die mate als dat blijkbaar het geval is in andere gemeenten/steden.
Is het fenomeen daar echt zo erg of worden de problemen daar niet wat over roepen?
Vandalisme op kerkhoven is van alle tijden en heeft met diefstal te maken, maar heeft vooral te maken met het afwijkend, ja soms ziekelijk gedrag van sommige personen, die graag op kerkhoven vertoeven of er zelfs s’nachts graag slapen.
Als ik dan hoor met welke draconische en dure maatregelen hier soms op gereageerd wordt, zoals het plaatsen van veiligheidscamera’s, in plaats van, naast een grotere aanwezigheid van gemeenschapswachten en lokale politie en meer sociale controle, aandacht te besteden aan de doelgroep, die zich abnormaal gedraagt op een kerkhof en zo het probleem proberen in te tomen, heb ik hier mijn vragen bij.
Het zegt voor mij veel over de evolutie van de huidige maatschappij en vooral de oppervlakkigheid, waarmee, in dit geval relatieve problemen, aangepakt worden.

 

 

Ik wil op deze dag van rust en stilte iedereen, en vooral de jeugd, oproepen om de overledenen te herdenken en om moedig, zonder angst en zonder opgeven, mee te werken en te helpen om de verworven welvaart en welzijn veilig te stellen.
Het is op een dag als Allerheiligen dat we een bezinningsmoment moeten inbouwen en moeten blijven stilstaan bij de basiswaarden van onze samenleving.

 

 

Ik dank iedereen, die bijgedragen heeft aan het welslagen van deze plechtigheid en dank u voor uw aandacht en aanwezigheid.

 

Zie onder andere de tekst ‘De Europese Unie (EU) is belangrijk in de strijd tegen de toenemende verrechtsing!’ van 3 november 2010 op deze website.