Teveel ambtenaren en te hoge pensioenlasten: ik ben het moe gehoord!

“Teveel ambtenaren en te hoge pensioenlasten: we horen, lezen en zien het dagelijks in de media.”, zegt burgemeester Ludwig Vandenhove.
“Ik ben het moe gehoord.”

Het gaat over mensen, die dichtbij ons staan en waar we dagelijks mee praten en omgaan.
We praten over familie, vrienden en kennissen, buren, etc., niet over ‘vreemden’. En toch horen we dagelijks dat zij voor een (groot) stuk de oorzaak zijn van onze budgettaire problemen, die onze sociaal-economische toekomst hypotheceert.

Jongeren, die minder of niet meer bereid zijn pensioenlasten te betalen voor de vorige generaties, moeten beseffen dat het over hun ouders en grootouders gaat.

Burgers, die klagen dat zij teveel belastingen moeten betalen en dat de overheid ontvet moet worden en boven zijn stand leeft, vergeten wat ze allemaal van die overheid krijgen: hun kinderen, die ze naar school kunnen sturen, kinderopvang, hun (groot)ouders, die opgevangen worden in bejaardentehuizen, brandweer, politie, wegen, een uitgebreide sociale zekerheid, etc.
Diezelfde burgers vinden het veel meer vanzelfsprekend dat de prijzen stijgen, zeker als het over echte luxe-goederen gaat.
Hoe exclusiever, hoe beter en hoe duurder.
Let op of diezelfde burgers roepen (mee) dat de automatische koppeling van de lonen en wedden aan de index moet aangepast of zelfs afgeschaft worden.

Laten we ophouden met deze vluchtige analyses, gemakkelijke oplossingen en het goedkoop zoeken van ‘zondebokken’.
Laten we het hebben over ‘de echte schuldigen’: ons huidig economisch systeem met de banken, de beurzen, de ratingbureaus, de speculanten, winstmaximalisatie, etc. Maar één voorbeeld: het Dexia-dossier (*).
Het lijkt bijna science-fiction: een bank, die op zoek is naar een kapitaalsverhoging en dan dat geld zelf leent aan de aandeelhouders.
Is er iets misdadiger?
Als morgen zou blijken dat België (nog) hogere en duurdere waarborgen zou moeten betalen voor het Dexia-debacle, dan zal dit minder aandacht krijgen dan de lonen en wedden, het indexsysteem, de pensioenen en het aantal ambtenaren in België.

Er is maar één uitweg: ons sociaal-economisch en zelfs maatschappelijk systeem zal grondig aangepast moeten worden. En met een rechtvaardige herverdeling en voldoende solidariteit zal iedereen het nog goed hebben en zullen we nog altijd op één van de beste plaatsen van de wereld leven.

Het is mijn overtuiging dat wij het over een andere boeg zullen moeten gooien, willen we (terug) beseffen dat we op één van de beste plaatsen in de wereld leven.
Een andere aanpak, een aangepaste visie en solidariteit is een essentieel gegeven om uit de huidige financiële, sociaal-economische en zelfs maatschappelijke crisis te geraken.

We hebben ruim de mogelijkheden en moeten hier gebruik van maken.”

Zie onder andere de teksten ‘Alleen besparen is geen optie’ van 4 januari 2012 en ‘Debat ten gronde over de financiering van gemeenten en steden’ van 2 februari 2012 op deze website. 

 

* Knack Weekend, 29 februari 2012: ‘De overheid en haar geloofwaardigheid’, door Rik Van Cauwelaert.