Vaak wordt er in de politiek, ook en vooral in mijn eigen sp.a, gepraat over verontwaardiging als politiek item.

Verontwaardiging: daar praat je niet over, dat plan je niet, dat voel je, dat schreeuw je uit, daar ben je emotioneel over, … en dat laatste past dan weer niet meer in de huidige politieke gewoonten.

Is deze actuele politiek dan echt ‘mijn politiek’ niet meer?