Dinsdag 22 maart 2016 zal een zwarte dag in de geschiedenis van België blijven.

We hebben wat naïef gedacht dat het terrrorisme ver(der) van ons af zou blijven. Wie de actualiteit wat meer en diepgaander volgt, wist echter dat het niet kon uitblijven. Maar de dag dat het dan gebeurt, is er toch nog ongeloof, consternatie, bijna wanhoop. En vooral de vraag: komt er nog een vervolg?

Zal onze samenleving er echt anders gaan uitzien na gisteren of zal het normale leven snel hernemen?
Ik vrees het eerste.

Als ik nu vooraanstaande politici, zoals Vlaams minister-president Geert Bourgeois, hoor zeggen dat de veiligheid voor de bescherming van de privacy moet gaan, huiver ik. (1) Dus nog meer camera's, nog meer en permanent militairen op straat, nog meer controles, opnieuw grenscontroles, etc.

Ik kijk daar met het nodige scepticisme tegen aan.
Uiteraard is dit een heel persoonlijk aanvoelen en ik besef dat de meerderheid van  de Vlamingen wellicht achter de idee van de minister-president zal staan.

Vanzelfsprekend moet er alles gedaan worden om de daders te grijpen en te berechten en om herhaling(en) te voorkomen. Maar tegelijkertijd moeten wij beseffen dat we al die jaren niet straffeloos in mindere of meerdere mate mee ingegrepen hebben in bepaalde internationale conflicten. Bovendien zal er versneld moeten gewerkt worden aan de sociale en maatschappelijke achterstand van een groeiende groep (jonge) allochtonen en vluchtelingen.

Bij sommigen zal natuurlijk juist de omgekeerde houding ontstaan.

En gisteren was een beetje een wezenloze dag.
Ik heb getracht van mijn normale verplichtingen af te handelen: 's morgens om 8 uur een afspraak met mijn goede oude kompaan Hugo Dufour over de Vrijzinnigheid (het nieuws over de luchthaven van Zaventem stroomde binnen), om 9 uur 30 een toelichting voor de provinciale Milieu- en Natuur (MINA)-Raad over mijn bevoegdheid Milieu en Natuur en de klimaatverandering (het nieuws over de aanslag in de metro in Brussel verscheen op de iPhones) en dan een bezoek aan Leefschool “De Villa” in Sint-Truiden voor opnames van Televisie Limburg (TVL) in het kader van de Milieuzorg Op School (MOS)-werking voor hun nieuwe tuinprogramma met extra aandacht voor ecologie en het klimaat.
De opnames werden onderbroken, omdat de scholen de opdracht kregen in het ganse land de kinderen zoveel mogelijk binnen te houden.

Nadien heb ik de ganse dag op mijn bureel proberen te werken met de televisie en/of de radio aan.
Proberen, want het tempo en de manier waarop was niet wat het anders was.

Tussendoor ben ik nog eens langs mijn moeder gepasseerd in Sint-Truiden, want alle GSM-lijnen waren overbezet.
's Avonds ben ik naar de begroeting van David Cans gegaan en nadien nog naar de algemene vergadering van Limburgs Landschap in Heusden-Zolder.

Wat mij opviel, was dat mensen heel weinig praatten over de gebeurtenissen.
Iedereen heeft haar/zijn eigen bekommernissen of praat er niet over om bepaalde feiten te onderdrukken. Wellicht is dat ook zo in elke andere oorlog. Je hoort dat eveneens van oudere mensen, die de Tweede Wereldoorlog echt aan de lijve hebben ervaren. Ook toen ging het normale leven op de éne of andere manier verder.

Mijn moeder, die 88 jaar is, heeft de laatste maanden enkele keren gezegd “Daar komt oorlog van.”
Mijn antwoord was dan altijd “Het is oorlog.”

Voor wie nu nog zou twijfelen: het is oorlog!

(1) Geert Bourgeois: 'Privacy moet kunnen wijken voor veiligheid'. De Standaard, 23-03-2016, p. 17.

Zie ook Oorlogsvluchtelingen van 13-03-2016 en Militairen horen in de kazerne! van 28-11-2015 op deze website.